Waitomo - Rotorua

Allereerst dank mama voor de tip over het fototoestel. Dat we daar niet zelf aan gedacht hebben.... In Auckland hebben we er al bijna mee gegooid en hadden we spijt dat we in Hong Kong - het fototoestel Walhalla - geen nieuwe hebben gekocht. Na een hele avond freubelen zijn we tot de conclusie gekomen dat overdag prima kwaliteit geleverd wordt, maar bij een beetje schemer de kwaliteit te wensen over laat. Ongeacht het menu. 

Na een heerlijk ontbijtje met tig verschillende honingen van onze ADHD hostess zijn we vertrokken op weg naar Rotorua. Nog geen twee uur rijden, dat zijn Christelijkere  afstanden dan gister. Rotorua blijkt een echte stad te zijn. Dat viel al op te maken uit het feit dat we vanavond in een hotel slapen. Eenmaal gearriveerd hebben we blijkbaar wel het best gelegen hotel. Met uitzicht op een meer! Een nadeel, het stinkt hier. Lang leve zwavel. Nadat we in het hotel onze spullen hadden afgeleverd hebben we een rondje stad gemaakt. Het enige dat we niet konden weerstaan is zorbing. Zorbing? Als een wasmachine de berg af! We hadden een half uurtje nodig om weer onder de levenden te komen. Daarna lak hebben aan alle toeristische trekpleisters en weer snel de stad uit op weg naar iets moois. "Rainbow track" klonk ons goed in de oren. Onderweg elkaar bijna in de haren gevlogen vanwege het niet kunnen vinden van deze veelbelovende bestemming. Tien keer heen en weer rijden, de nodige sneren naar elkaar en elkaar bijna gelyncht te hebben bleek de boosdoener van dit alles een caravan te zijn die voor het bord geparkeerd stond. Eind goed al goed en achteraf gezien om te lachen. 3,5 km lopen waarover, volgens het bord, we 1,5 uur zouden doen. Wat een onzin zei ik nog, want we lopen echt wel harder dan 4 km/u. Uhuh, maar niet als je 780m omhoog moet! Onderweg weer de allermooiste beelden op ons netvlies geprint. Ook al hebben we een ontzettende hekel aan deze uitspraak, maar woorden schieten simpelweg tekort om het uitzicht te beschrijven. Bekijk de foto's en geniet! Blijkt ineens dat die zwavellucht de mooiste kiekjes oplevert. 

Bram heeft zijn tweede directe contact met mother earth gehad. Dank voor de tip, papa. Als een ware judoka gooide hij zichzelf bijna het ravijn in. Alles weer onder controle en geen gevolgen. Bram weet gelukkig hoe hij moet vallen. Als afsluiter zijn we in een sjiek restaurant gaan eten met onze modderpoten. We zullen een onvergetelijke indruk hebben achtergelaten alleen al lettende op de grond onder de tafel. Ons geweten kreeg dit niet verwerkt, waardoor we ons genoodzaakt voelden om het zelf op te ruimen. Daar wilden ze niks van weten. Dan maar een riante fooi. Morgen naar Taupo!

Ps: Papa, die aangepaste hummer klinkt verleidelijk. Echter zouden wij, als twee smurfen, er niet mee kunnen rijden!