Picton - Motueka

Vanochtend vertrokken uit ons perfecte backpackers hostel. Een tikkeltje vreemd ("The tombstone" naast een begraafplaats en waar de voordeur de vorm heeft van een doodskist, maar een ontzettend leuk, oud koppel dat ons van alle gemakken heeft voorzien). We hadden ons eigen perfecte appartement, inclusief een gemeenschappelijk bubbelbad. Waar een zekere Chinese niet uit te krijgen was. Aangezien het moeilijk was om onderscheid te maken tussen chloor en mogelijk ronddrijvende huidschilfers van desbetreffende Chinese hebben we het gebubbel ditmaal overgeslagen. 
2,5 uur hebben we gereden naar Abel Tasman, prima te doen dus. Hoewel ik niet weet wat erger is. 3,5 uur schommelen op zee of bij Niels 2.0 "ik weet de weg wel" in de auto zitten. 
Gewoon, omdat het kan een geschiedkundig intermezzo. Abel Tasman (een Groninger) heeft dat gedeelte  in 1642 ontdekt. Hij is zelf nooit aan land geweest, want zijn mannen die aan land gingen werden gedood en opgegeten door de Maori. Naar deze gebeurtenis is ook een baai vernoemd: de moordenaarsbaai, dat tegenwoordig de naam "golden bay" heeft. Zeer logisch, toch? Deze informatie hebben jullie te danken aan papa Beckers die ons 'gezegend' heeft me "wij-lullen-als-Brugman-genen" en deze genen ook motiveert om tot uiting te komen door een soort quizmaster te spelen. Helaas geen foto's van Abel, want die is niet meer.
Eenmaal aangekomen in ons nieuwe hostel is het even wennen. Prima vertoeven, maar 0,0 luxe. Een kacheltje van niks en een inrichting die zeer deprimerend werkt.Twee avonden hier, dat zul je altijd zien.. Gelukkig zitten we amper binnen. De redelijk aparte hostess is behoorlijk schuw (nee, geen foto!), maar gelukkig vanuit hier weer genoeg wandel en kayak mogelijkheden. Tijdens het uitladen van de tassen heb ik met mijn rugzak nog als een schildpad op de grond gelegen (niet, omdat ik het leuk vond) en was niet meer overeind te krijgen. Geen gevolgen, behalve dat Bram bijna in zijn broek plaste van het lachen. Eenmaal uitgelachen heeft hij me toch maar opgeraapt.

Nieuw Zeeland heeft, voor zover wij weten, geen eigen keuken. Behalve dat er veel honing is en dat ze veel gebruik maken van het zoutpotje. Bij de volgende maaltijd moeten we ons aanwennen om zoutloos eten te bestellen. Dan maar zelf kruiden. Waar ze wel als de beste in zijn is koffiezetten. Geen D&E meer voor ons, maar heerlijke Nieuw Zeelandse koffie om de dag mee te beginnen. En gebakjes/koekjes/cakes/muffins, daar zijn ze ook erg goed in (tevens te zien aan de plaatselijke bevolking). Wederom geen foto's van de bevolking als bewijs.

Zoals we in Kahoe moesten oppassen voor koeien op de weg, moeten we hier oppassen voor "flooding debris". Zal wel meevallen dachten we nog, maar om de zoveel kilometer worden we er wel mee geconfronteerd. Fijn gevoel om er langs te rijden, not!
Vandaag hebben we heerlijk gewandeld rondom en in het Abel Tasman National Park. Koud? Hartstikke! Nat? Absoluut! Vies? Meer dan dat! Maar perfect voor de omgeving. Mooi weer had het waarschijnlijk minder leuk gemaakt. Bram was blij met zijn "mac in a sac" (regenjas). Helaas was mijn jas minder waterdicht dan gehoopt en aanvankelijk gedacht. Gelukkig zal onze enorme kachel alles droog hebben voor morgen (hoor het sarcasme). Na eigenwijs geneuzel toch ook maar een "mac in a sac" aangeschaft, zodat ik er de rest van de vakantie wel tegen kan. We hebben vandaag, ondanks het weer, al meer wandelaars gezien dan de afgelopen twee weken. Op de een of andere manier kijken de wandelaars iedere keer weer vreemd naar ons als we voorbij lopen. Onze "wandelschoenen" en de rest van onze goed, voorbereide uitrusting trekken waarschijnlijk de aandacht.
Morgen staat er, weer of geen weer, kayak op het programma. Op naar de Kowalski's!